یکی از بزرگترین تهدیدات اقتصاد ایران

یکی از بزرگترین خطراتی که اقتصاد معیشتی مردم ایران را تهدید می کند، به نظر من در حال شکل گیری در خارج از مرزها و اختیارات کشور خودمان است. البته ما خود باعث آن بوده ایم ولی مجموعه عواملی که ما را به سمت این معضل می برد به هر شکل در دایره اختیارات کشور و حکومت و دولت مردان ما نیست.

17% کالاهای جهان چینی هستند!

کشور ما و بازار مصرف آن به شکل شدیدی وابسته به واردات کالاهای تولید شده و حتی اولیه و خام است. از صنایع نساجی و اتوموبیل، حتی تا پتروشیمی و نفتی، ما وارد کننده مواد خام و یا پروسس شده فراوانی هستیم. و عمده این واردات در حال حاضر از کشورهای معدودی مانند چین، هند، ترکیه و کره جنوبی صورت می پذیرد. به شکل محسوسی در طی سال های اخیر، هند و کره نیز سهم خود را به دلایل مختلف (من جمله تحریم ها) از بازار ایران کاهش داده اند و شاید اغراق نباشد اگر بگوییم 60-70 درصد بازار ایران در حال حاضر در اختیار کالاهای چینی است. چینی ها به گونه ای کاملا نوین به استثمار کشورها و بازارهای بین المللی دست برده اند و حتی کشورهایی مانند آمریکا و انگلستان و ژاپن نیز خواسته و ناخواسته تا حدودی به این استثمار تن داده اند. این کشورها به عقیده من تا کنون بازنده جنگ ارزی فیمابینشان با چین بوده اند. چینی که یک چهارم نیروی کار دنیا را در اختیار خود دارد!
خطری که چین را تهدید می کند چیست؟
کشور چین در مسیری بسیار دشوار در سال های آینده قرار خواهد داشت. به عقیده من 3 عامل زیر شواهد و دلایل این دشواری اقتصادی خواهند بود:

1. کاهش رتبه کشور چین در رتبه بندی S&P در هفته گذشته از حد ثبات به حد شکنندگی که بازار مسکن و بورس آنها را تهدید خواهد کرد.
2. رشد اقتصادی بسیار بالا و دو رقمی چین در تمام سالهای رکود اقتصادی دنیا که باعث پولدار شدن شدید مردمان چین به شکلی نا همگون و غیر متوازن در بخش های مختلف کشور شده است
3. ناچاری چین نسبت به رها ساختن ارزش یوان در برابر دلار در انتها

در مورد عامل دوم، به عقیده من این مساله هم مشکلاتی درونی برای چین ایجاد می کند و هم سبب خواهد شد کالا چینی در آینده گران تر به بازار های جهانی روانه شود. و در مورد سوم، فکر می کنم بدهی های سنگین دولت هایی مانند آمریکا و اتحادیه اروپا به چین که در ترازهای تجاری آن کشورها و به شکل عرضه باند (اوراق دولتی) به چین، درآمده است، در نهایت چین را وادار به رها ساختن ارزش پول خود خواهد نمود. مانند این است که شما چک های بدهکاری را که مدام برگشت می خورند را حاضر شوید به نصف قیمت بفروشید به خود او! و این روز برای چین به عقیده من بسیار دور نیست. بدهی خارجی دولت آمریکا در سال جاری 14.32 تریلیون دلار و معادل 98% درآمد خالص یکسال آمریکایی هاست. چین به تنهایی 26% از این بدهی را به دوش می کشد که این عدد حدودا 40 برابر بودجه یکسال کشور ایران است!! و از قدیم گفته اند سر بدهکار، سر شاه است! منظور این که بازار آمریکا به طور بدیهی ارزشمند ترین و مهم ترین بازار برای چین تشنه سهم بیشتر از تجارت جهانی است.
ولی خطری که ما را تهدید می کند چیست؟
کالای چینی به زودی بسیار گرانتر از کنون خواهد شد... همین!

و اما تفاوت ما با سایر کشورهای دچار مصیبتی به نام "کالای چینی" چیست؟
کشورهایی مانند آمریکا و آلمان با سرمایه گذاری در بخش های تولید خود، در هنگام ضربه خوردن چین از ناحیه ارزش و قیمت کالاهایش، شاهد رشد و شکوفایی صنعت و تولید خود خواهند بود. همینطور این کشور ها در طی این سالها برای خود آلترناتیو های مختلفی از کشورهای دیگری که نیروی کار ارزان دارند ساخته اند (مانند مکزیک برای آمریکا و مقدونیه و لهستان برای آلمان)
پس آنها این رویداد را به روایتی جشن خواهند گرفت! هم بدهی هایشان کم شده است، و هم صنعتشان نفسی تازه خواهد کرد.
ولی متاسفانه ما در ایران صنعت جایگزین برای بسیاری از این کالاهای چینی نداریم و با گران شدن آنها باید صرفا گرانتر خرید کنیم. در حالیکه در تمام این سالها مانند معتادی شده ایم که کالای ارزان وارداتی افیونمان بوده است.
به این مساله، مساله ارزش دلار و ریال را اضافه بنمایید و تصور بمایید گران شدن مضاعف دلار و نرخ برابری دلار به یوان چه پیامدی خواهد داشت.
راه حل چیست؟
کوتاه ترین جمله، به شکلی التماس گونه به مدیران و دولتمردان ایرانی، که به فکر اعتلای کشورند: سرمایه گذاری در بخش های تولیدی و کاهش واردات بی رویه
وگرنه به زودی ثروت اندک این مردمان توسط چینی ها، بیش از پیش به تاراج خواهد رفت...