نظریه ناهار مجانی!

پروفسور نوابی در کلاس مدارهای منطقی، هر از گاهی موقع طراحی مدار گریزی به این مثل میزد که "!No Free Lunch"

این مثل در واقع یک تیوری کاملا جدیه به نام NFLT که در بهینه سازی الگوریتم ها و ساختار شبکه ها استفاده میشه و توسط دو دانشمند به نام های ویلیام مک ردی و دیوید وولپرت طرح و تحقیق شده است. کلیت این نظریه میگه که شما در هنگام بهینه سازی یک الگوریتم یا یک ساختار سیستمی با به دست آوردن هر مطلوبی، مطلوب دیگری را از دست می دهید که در نهایت بازدهی و کارآمدی ساختار جدید مشخص می کند که آیا تغییرات مربوطه در نهایت به سود مجموعه بوده اند یا خیر.

در کسب و کار هم شما دایما با برنامه های مدیریتی، بازرگانی و غیره سر و کار دارید که سود و زیان رو همزمان در برابر شما قرار می دهند و شما با تصمیمی که میگیرید سعی در انتخاب راه حلی دارید که پاسخ بهینه تری بگیرید. به عبارت دیگه تعداد سوالاتی که بازار از شما با جوابهایی بدیهی که دافع شر و خیر محض هستند، می پرسه بسیار اندک و شاید هیچ باشد.
برای مثال سیاستهای برون سپاری پروژه های داخلی، سیاست های تعدیل نیرو، سیاست های بازاریابی و غیره.

در سیستم های بازاریابی برای حفظ مشتریان خوب (و به قولی وفادار کردن مشتریان) روندی طی می شود که در آن بعد از دسته بندی مشتریان به سه دسته کم بازده (به قول خارجی ها Tyre Kickers که کسانی هستند که عملا انرژی گذاشته شده بر روی آنها به درآمدشان نمی ارزد) ، بازده متوسط و بازده بالا تقسیم می شوند.

تکلیف کم بازده ها که مشخص است: باید حذف شوند. حتی سعی نکنید آنها را به شرایط مطلوب تری نزدیک کنید. همچنین پر بازده ها که باید سرویس داده شوند و تلاش برای کسب سهم بیشتر از سبد خرید آنها باید شکل بگیرد (در بازاریابی نوین مهم تر از آنکه شما سهمی بیشتر از بازار داشته باشید این است که سهمی بیشتر از سبد مشتریان وفادار خود داشته باشید) و اما دسته وسط خود به دو دسته تقسیم می شوند. دسته ضعیف تر باید به حال خود رها شوند تا سیگنالی مبنی بر حرکت به سمت یکی از دو دسته مجاور خود نسان دهند، و دسته قوی تر باید تربیت شوند تا به مشتریان وفادار و پر بازده مبدل گردند.

بدین ترتیب شما با پرداخت هزینه (از دست دادن تعدادی مشتری که چه بسا بسیاری از آنها مشتریان خوبی برای دیگر بنگاه ها هستند، ناهار خوبی (بازدهی بالاتر بخش فروش و پشتیبانی) به دست آورده اید. نوش جان!